تو که رفتی نفســـم گرفته بی تو

 از نگاهم مهــربونی رفته بی تو

 تــوی این شبـــهای دلگیر

چه جوری بـــی تو بمونم

چه جـــوری سـایه مرگُ

از تــو خـــاطرم بـــرونم

با نم اشــــک تـــــو اینجا

غزل غـــم مــــــی نویسم

زخمـــیه تـــــن تـــرانه م

گریه داره چشـــــم خیسم

خاطـــــراتـــم پــاره پاره

آرزوهــــام نیـمـه کـــاره

شوقــــی تو سینه نمـونده

نفــس افتـــاد به شـــماره

بــــی تـو تو خلوت دردم

تا تــــه گــــریه رسیـــدم

تو کـــــه از دلــم بـریدی

منــــــم از دنیـــا بـــریدم

دیگه مـرگ و زنده بودن

واســـــه من فرقی نداره

زندگـــــی با همه رنگش

واســــــه من تیره و تاره

.......................

با احترام

شعر زیبای سیب و جوابیه ها

تو به من خندیدی و نمی‌دانستی 
من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم 
باغبان از پی من تند دوید 
سیب را دست تو دید 
غضب آلود به من کرد نگاه 
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک 
و تو رفتی و هنوز  
سالهاست که در گوش من آرام آرام 
خش خش گام تو تکرار کنان می‌دهد آزارم 
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم 
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت

داغ جنون قـــطره ی اشــکم به چشم تو

هر چند از دو چـشم خودت می چکانیم

مـن عابـــر شــکســته دل خـلوت تو ام

تا بیـکران چشــم خـــودت مــی کشانیم

یک مشـت بغض یخ زده تفسیر می کند

انـــــدوه و درد غربــت بــی همــزبانیم

وقــتی پـرید رنگ تو از پشت قصه ها

تصــویر شد نهـــایت رنـــگــین کـمانیم

تو، آن گلی که می شــکفی در خیال من

پُر می شود زعطر خوشــت زنــدگانیم

در کـهــکشان چـشم تو گم می شود دلم

سرگـشتـــه در نــــهایــتی از بی نشانیم

زیــبـــاترین ردیف غـــزلهای من توئی

ای یـــــار ســــرو قـــامت ابـرو کمانیم

حـــالا بیـــا و غــربت ما را مرور کن

ای یــــادگــــــار وســعت سبـز جوانیم

ای که بر لبهای ما طرح تبسم می شوی
دعوت ما بوده ای، مهمان مردم می شوی ؟!!!

از دلم تا لب ایوان شما راهی نیست
نیمه جانی است درین فاصله قربان شما

کجایی ای رفیق نیمه راهم
که من در چاه شبهای سیاهم
نمی بخشد کسی جز غم پناهم
نه تنها از تو نالم کز خدا هم

درسکوت دادگاه سرنوشت

عشق برما حکم سنگینی نوشت

گفته شد دل داده ها از هم جدا

وای بر این حکم و این قانون زشت

عاقبت یک روز مغرب محو مشرق می شود

عاقبت غربی ترین دل نیز عاشق می شود

شرط می بندم زمانی که نه زود است و نه دیر

مهربانی حاکم کل مناطق می شود

دورم ز تو ای خسته خوبان چه نویسم؟

من مرغ اسیرم به عزیزم چه نویسم؟

ترسم که قلم شعله کشد صفحه بسوزد

با آن دل گریان به عزیزم چه نویسم؟

تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هر شب

بدین سان خواب ها را با تو زیبا می کنم هر شب

                              تبی این کاه را چون کوه سنگین می کند آنگاه

                               چه آتش ها که در این کوه برپا می کنم هر شب

رفتی و ندیدی که چه محشر کردم

با اشکتمام کوچه را تر کردم

وقتی که شکست بغض تنهایی من

وابستگی ام را به تو باور کردم

طرح چشمان قشنگت در اتاقم نقش بسته

شعر می گویم به یادت در قفس غمگین و خسته

من چه تنها و غریبم بی تو در دریای هستی

ساحلم شو غرق گشتم بی تو در شبهای مستی

آنکه چشمان تو را این همه زیبا می کرد

کاش از روز ازل فکر دل ما می کرد

یا نمی داد به تو این همه زیبایی را

یا مرا در غم عشق تو شکیبا می کرد(just 4 u) !

<<به نام خدای عاشقا>>

روزگارم بد نیست غم كم میخورم

كم كه نه هر روز كمكم میخورم

عشق از من دورو  پایم لنگ بود

غیمتش بسیار دستم تنگ بود

گر نرفتم هر دو پایم خسته بود

شیشه گر افتاد هر دو دستم بسته بود

چند روز یست كه حالم بد نیست

حال ما از این و آن پرسید نیست

گاه بر زمین زل میزنم گاه بر حافظ تفعل میزنم
 
حافظ فرزانه دل فالم را گرفت یك غزل آمدوحالم را گرفت

 مازیاران چشم یاری داشتیمخود غلط بود آنچه ماپنداشتیم

بـنـویـســن و بـان گــوشـه ی شـاهـنـامـه                هـــــر کـــه عــاشـق بـــو عـمـری تـمـا مـه

 و قــــــرآن قــســــــم و او کــــــــلامــه                   تــــــا روژ مــــــردن لای دســــــد جــامــه

نـــالــه ی دردگـــم و کـــس دیــــار نیـه                  کـــافـر و حـــا لـــــم مـســـلـــــمـان بـیــــــه

یــه دسـه کــــیـه هـــا لـه بــان شـانـــــم                   یـــه دســـه دوســه دردی و گــــــــیـانــــــم

یــا بـو بـکـــشـم یـا مـاچـیـگ بـیـه پیــم                  لـو دمـه مـاچیــگ عازیز کــرم بکـــه پیــم

دردد و مـالــم فـــرشــتــه ی عـــــالــــم                   ارا گـــــــوش نـکـــــردی لــه آه و نــــالـــم

تـــا روژیـــگ بمــــرم هــا ور نـظــرم                  لـــــه نــــــاو ای دنــیـــــا مـــــن در و درم

دویــــته و بـــالای حــرحــرید قــــســـم                  چــــاو مـســـــگـــد یـســـــه کـــشـتیـــســــم

غریبه..............   خیره شدم به اون روزا به خاطرات خوبو بد غصه نخور دلم آخه از تو خطایی سر نزد آهای غریب بی وفا ببین چی آوردی سرم چطور میتونم عشقتو این روزا از یاد ببرم نگفتی از چی دلخوری دلت بهونه گیر شده نگفتی با کی دم خوری چشم تو از من سیر شده شبا خیال عشقی پاک رفیق رویای منه یه ذره شبیه تو نیست اون همه دنیای منه غریبه آهای غریبه بی وفایی دلم پره ازت خدایی چی دارم از تو جز جدایی دیگه نمیشناسی منو قلب تو مال مردمه اینکه میگم عاشقتم برای بار چندمه؟ دوست نداری دعا کنم یه روز به بن بست بخوری از یکی بدتر از خودت یه روزی رو دست بخوری راهتو کج کردی برو بی مهری اعلاج توئه هر کی که مهربونی کرد فکر نکن محتاج توئه گوشه ی خاطراتتم یادی ازم نکن برو میری تو از شرم چشام سرتو خم نکن برو     چشمان تو..................... یک جرعه از چشمان تو از من دلم را می خرد یک خنده بر لبهای تو هوش از سر من می برد متن تمام شعر من با عشق معنا می شود بی تو وجود خسته ام تنهای تنها می شود وقتی دلم را یاد تو طوفانی و تر می کند حال مرا مهتاب هم همواره بدتر می کند امشب کجا خوابیده ای ؟ آیا کدامین گوشه ای؟ در خلوت شبهای من ، تو در کدامین کوچه ای؟     دوست دارم................ مثل شعری عاشقانه ، خواندنت را دوست دارم مهمان قلب من باش، ماندنت را دوست دارم آسمان صاف و ساده ، آبی ات را دوست دارم دور از ابر سیاهی ، نابیت را دوست دارم نیمه ماهی ، کنج شبها ، دیدنت را دوست دارم چون گل خوش رنگ و خوش بو ، چیدنت را دوست دارم من سلام گرم اما ، ساده ات را دوست دارم آن نگاه بر زمین افتاده ات رادوست دارم چشمهای از وفا آکنده ات را دوست دارم گل بخند ، آرام آرام خنده ات را دوست دارم آنهمه بخشندگی ، افتادگی را دوست دارم تا تو هستی در کنارم زندگی را دوست دارم     رفت...................... آمد و قلب مرا دزدید و رفت بی قراری های من را دید و رفت او گمان می کرد من دیوانه ام بر من و احساس من خندید و رفت غنچه های عشق را از خاک جان با تمام بی وفایی چید و رفت دل به او بستم ولی افسوس،او حال و روزم را کمی فهمید و رفت باورم شد رفتنش اما عجیب بعد از او ایمان من لرزید و رفت خواستم برگردم و عاشق شوم عشق هم دیگر زمن ترسید و رفت...   امن من آغوش اشک خواهد بود وبرای سرودن ترانه نیازی به نگاه سرشار از دلواپسی نیست روزی که تنها دغدغه من نگاه خسته وبی پناه مسافریست که سالهاست ازسفربرگشته آن روز خواهد آمد حتی اگر من نباشم...!    :.

  نبودنت بهترین بهانه است برای اشک ریختن

    ولی کاش بودی تا اشکهایم از شوق دیدارت سرازیر میشد ...


    کاش بودی و دستهای مهربانت مرهم همه دلتنگیها و نبودنهایت میشد ...


    کاش بودی تا سر به روی شانه های مهربانت می گذاشتم


    و دردهایم را به گوش تو میرساندم... بدون تو عاشقی برایم عذاب است


    میدانم که نمیدانی بعد از تو دیگر قلبی برای عاشق شدن ندارم...


    کاش میدانستی که چقدر دوستت دارم و بیش از عشق بر تو عاشقم...


    میدانی که اگر از کنارم بروی لحظه های زندگی برایم پر از درد و عذاب میشود

به شقايق سوگند که تو برخواهي گشت

 من به اين معجزه ايمان دارم ...

 " منتظر بايد بود تا زمستان برود، غنچه ها گل بکنند ... "

*****************************************

مي سوزونه گاهي قلب و زهر تلخ بعضي حرفا

*****************************************

نگاهي كردومن را دربه در كرد

 يقيين كرد عاشقم بعدش سفر كرد

 شكستي خورد آمد تا بماند

 ولي من رفته بودم او ضرر كرد

*****************************************

 اومدي بشکني بشکن از من ساده چي مونده

 قبل تو هر کي بوده تمام تار و پود سوزونده

هميني که باقي مونده واسه دلخوشي تو بشکن

تيکه تيکه هاي مو بردن آخرين عشقم تو بکن

*****************************************

نفرين به عشق و عاشقي

نفرين به بخت و سرنوشت

به اون نگاه كه عشقتو، تو سرنوشتِ من نوشت!

نفرين به من... نفرين به تو... نفرين به عشقِ من و تو!

به ساده بودنه منو... به اون دلِ سياهِ تو!

*****************************************

 از وقتي رفتي هيچ کسي هم درد و هم رازم نشد

 هيچ کسي حتي يک دفعه هم غصهء سازم نشد

رفتي ولي بدون هنوز عاشقتم تا پاي جون

دل بهاريم عاشقه چه تو بهار چه تو خزون

*****************************************

مطمئن باش و برو ضربه ات کاري بود

 دل من سخت شکست و چه زشت به من و سادگيم خنديدي

به من و عشق پاکي که پر از ياد تو بود

و به يک قلب يتيم

 که خيالم مي گفت تا ابد مال تو بود

تو برو برو تا راحت تر تکه هاي دل خود را سر هم بند زنم

*****************************************  

 تو که قدر وفا مو ندونستي

 ميشد يه رنگ بموني نتونستي

گمون نکن که تو دستات يه اسيرم

دگه قبلم و از تو پس ميگيرم

*****************************************

زيادي خوبي كردم 

 رفتي نموندي با ما

 آخر خط رسيده

 دوسم نداري حالا

 ***

با رقيبم نشستي

گفتي همين كه هستي

 رفتي و بي تفاوت

 دل منو شكستي

 *****

يه روزي بر ميگردي

 وقتي كه خيلي ديره

 خيال ميكردي قلبم

 بدون تو ميميره

 *****

خيال ميكردي هيچوقت

 دست تو رونميشه

 بازي ديگه تمومه

 برو واسه هميشه

****

دلم گرفته از تو

از عاشقي حرف نزن

 آخر قصه ما

 نه تو ميموني نه من

 *****************************************

وقتي نيستي هر چي غصه است تو صدامه

وقتي نيستي هر چي اشکه تو چشامه

از وقتي رفتي دارم هر ثانيه از رفتنت ميسوزم

 کاشکي بودي و ميديدي که چي آوردي به روزم

حالا عکست تنها يادگار از تو

خاطراتت تنها باقي مونده از تو

وقتي نيستي ياد تو هر نفس آتيش ميزنه به اين وجود

 کاش از اول نميدونستي من عاشق تو بودم

*****************************************

آخ که ديگه يادش نيست 

 که مي گفت دلدارم باش

به خودم چرا،

اما به تو كه نمي توانم دروغ بگويم!

مي دانم بر نمي گردي!

مي دانم كه چشمم به راه خنده هاي تو خواهد خشكيد!

مي دانم كه در تابوت ِ همين ترانه ها خواهم خوابيد!

مي دانم كه خط پايان پرتگاه گريه ها مرگ است!

اما هنوز كه زنده ام!

گيرم به زور ِ قرس و قطره و دارو،

ولي زنده ام هنوز!

پس چرا چراغه خوابهايم را خاموش كنم؟

چرا به خودم دروغ نگويم؟

من بودن ِ بي رؤيا را باور نمي كنم!

بايد فاتحه كسي را كه رؤيا ندارد خواند!

اين كارگري،

كه ديوارهاي ساختمان نيمه كاره كوچه ما را بالا مي برد،

سالها پيش مرده است!

نگو كه اين همه مرده را نمي بيني!

مرده هايي كه راه مي روند و نمي رسند،

حرف مي زنند و نمي گويند،

مي خوابند و خواب نمي بينند!

مي خواهند مرا هم مرده بينند!

مرا كه زنده ام هنوز!

(گيرم به زور قرص و قطره و دارو!)

ولي من تازه به سايه سار سوسن و صنوبر رسيده ام!

تازه فهميده ام كه رؤيا،

نام كوچك ترانه است!

تازه فهميده ام،

كه چقدر انتظار آن زن سرخپوش زيبا بود!

تازه فهميده ام كه سيد خندان هم،

بارها در خفا گريه كرده بود!

تازه غربت صداي فروغ را حس كرده ام!

تازه دوزاري ِ كج و كوله آرزوهايم را

به خورد تلفن ترانه داده ام!

پس كنار خيال تو خواهم ماند!

مگر فاصله من و خاك،

چيزي بيش از چهار انگشت ِ گلايه است،

بعد از سقوط ِ ستاره آنقدر مي ميرم،

كه دل ِ تمام مردگان اين كرانه خنك شود!

ولي هر بار كه دستهاي تو،

(يا دستهاي ديگري، چه فرقي مي كند؟)

ورق هاي كتاب مرا ورق بزنند،

زنده مي شود

و شانه ام را تكيه گاه گريه مي كنم!

اما، از ياد نبر! بيبي باران!

در اين روزهاي ناشاد دوري و درد،

هيچ شانه اي، تكيه گاه ِ رگبار گريه هاي من نبود!

هيچ شانه اي!?

****************

گفتم: «بمان!» و نماندي!

رفتي،

بالاي بام آرزوهاي من نشستي و پايين نيامدي!

گفتم:

نردبان ترانه تنها سه پله دارد:

سكوت و

صعودُ

سقوط!

تو صداي مرا نشنيدي

و من

هي بالا رفتم، هي افتادم!

هي بالا رفتم، هي افتادم...

تو مي دانستي كه من از تنهايي و تاريكي مي ترسم،

ولي فتيله فانون نگاهت را پايين كشيدي!

من بي چراغ دنبال دفترم گشتم،

بي چراغ قلمي پيدا كردم

و بي چراغ از تو نوشتم!

نوشتم، نوشتم...

حالا همسايه ها با صداي آواز هاي من گريه مي كنند!

دوستانم نام خود را در دفاترم پيدا مي كنند

و مي خندند!

عده اي سر بر كتابم مي گذارند و رؤيا مي بينند!

اما چه فايده؟

هيچكس از من نمي پرسد،

بعد از اين همه ترانه بي چراغ

چشمهايت به تاريكي عادت كرده اند؟

همه آمدند، خواندند، سر تكان دادند و رفتند!

حالا،

دوباره اين من و ُ

اين تاريكي و ُ

اين از پي كاغذ و قلم گشتن!

گفتم : « - بمان!» و نماندي!

اما به راستي،

ستاره نياز و نوازش!

اگر خورشيد خيال تو

اينجا و در كنار اين دل بي درمان نمي ماند،

اين ترانه ها

در تنگناي تنهايي ام زاده مي شدند؟?

*********

اگر شبي فانوس ِ نفسهاي من خاموش شد،
اگر به حجله آشنايي،
در حوالي ِ خيابان خاطره برخوردي
و عده اي به تو گفتند،
كبوترت در حسرت پر كشيدن پرپر زد!
تو حرفشان را باور نكن!
تمام اين سالها كنار ِ من بودي!
كنار دلتنگي ِ دفاترم!
در گلدان چيني ِ اتاقم!
در دلم...
تو با من نبودي و من با تو بودم!
مگر نه كه با هم بودن،
همين علاقه ساده سرودن فاصله است؟
من هم هر شب،
شعرهاي نو سروده باران و بسه را
براي تو خواندم!
هر شب، شب بخيري به تو گفتم
و جواب ِ تو را،
از آنسوي سكوت ِ خوابهايم شنيدم!
تازه همين عكس ِ طاقچه نشين ِ تو،
همصحبت ِ تمام ِ دقايق تنهايي ِ من بود!
فرقي نداشت كه فاصله دستهامان
چند فانوس ِ ستاره باشد،
پس دلواپس ِ‌انزواي اين روزهاي من نشو،
اگر به حجله اي خيس
در حوالي ِ خيابان خاطره برخوردي!?

یه رفیق بودی و صدتا دردسر بودی و اما...

از تو هیچوقت نبریدم ، تورو از خودم می دیدم

پشت سر همه غریبه ، روبروم دیدم فریبه

اما فکر کردم کنارم...

شونه های یک رفیقه

داشتم اشتباه میکردم.

تو رفیق من نبودی ، من تا آخر با تو بودم...

تو از اولم نبودی

داشتم اشتباه می کردم...

که تموم زندگیمو من به دستای تو دادم

حالا اینجا تک و تننها... برگ خشک بی درختی، غرق بادم

نوش جونت اگه بردی

نوش جونت هرچی خوردی

تورو هیچ وقت نشناختم...

نوش جونم اگه باختم.

تو منو ساده گرفتی.

زدی رفتی مفتی مفتی

اما اون روز رو می بینم که به زانوهات می افتی...

تو به زانوهات می افتی...!

گفتمش : دل می خری ؟

برسید چند؟

گفتمش : دل مال تو، تنها بخند !

خنده کرد و دل زدستانم ربود

تا به خود باز آمدم او رفته بود

دل ز دستش روی خاک افتاده بود

جای بایش روی دل جا مانده بود ......

تو همونی که دل من به کمند تو اسیره/همیشه با نگاهی دل این آروم می گیره/تو همونی حس غریبی/مثل گل های بهاری/که حتی توی زمستون/سرخو خوب و ماندگاری/منم اون عاشق خسته /که با این شعر شکسته /کنج این گوشه عاشق/به امید تو نشسته

م:وقتی از پنجره کوچه صدایم کردی/کفش از در به دری نیز به پایم کردی/من سرم گرم خودم بود که باحیلهی عشق/

آمدی بی سبب از خویش جدایم کردی/سخن از همدلی و همسفری بوده ولی/درپس وسوسه ای گنگ رهایم کردی/

س:پنجره باز وغروب غروب غروب پاییزه/نم نم بارون تو خیابون خیس/غروب همیشه برای من/فقط نشونی از تو بوده/برام یک یادگاری/جزاون چیزی نمونده

در جان عاشق من،شوق جداشدن نیست/خودکردهقفس را میل رها شدن نیست/من با تمام جانم،پربسته و اسیرم/

باید که با تو باشم،درپای تو بمیرم/عهدی که با تو بستم،هرگزشکستنی نیست/این عشق تادم مرگ هرگز شکستنی نیست.

عشق یعنی در خیابان گم شدند زیر پای عابران عاشق شدن

غصه یعنی در میان پشت و گل بر هزار لایه پرپر شدن

چشم یعنی در خیابان در حال انتظار در غم هجران تو تنها شدن

منتظر یعنی منو تا به کی درغبار وآرزو هاگم شدن

آن روز که دست بی وفای زندگی مرا اسیر بی وفایی خود کرد

به وضوح ترک برداشتن احساسات را شنیدم و با خود عهد بستم که تازنده ام تنها سرای بهار بودن تو باشم.

در جان عاشق من ،شوق جدا شدن نیست

                            خود کرده قفس را میل رها شدن نیست

من با تمام جانم ،پر بسته و اسیرم

                                 باید که با تو باشم ،در پای تو بمیرم

عهدی که با تو بسته ام ،هرگزشکستنی نیست

                                    این عشق تا دم مرگ هرگز شکستنی نیست

سه قطعه شعر زیبا ...

روزگاری مردم دنیا دلشان درد نداشت

شاگردی نزد استاد وویی ،شمشیر زنی آموزش دید.

استاد وویی تمام مهارت هایی را که می دانست به شاگردش منتقل کرد. شاگرد وقتی مطمئن شد که دیگر استاد چیزاضافه ای برای آموختن به او ندارد در میدان شهر مقابل همه مردم استاد را به مبارزه طلبید.

استاد وویی ابتدا نپذیرفت. اما شاگرد گستاخ دایم در خواست خود را تکرار می کرد.

یک ماه بعد وقتی شاگرد در بازار جلوی همه جمعیت استاد را به مبارزه طلبید، وویی لبخندی زد و گفت:"به یک شرطمبارزه می کنم و آن این است که مبارزه در میدان شهر و بدون استفاده از شمشیر و با دستان خالی باشد."

شاگرد گستاخ چاره ای ج قبول این پیشنهاد نداشت. او با خود گفت که تمام مهارت استاد در شمشیرش است و با توجه به کهولت سن می توان او را به راحتی شکست داد.

روز مسابقه فرا رسید و استاد در شمشیرش است و با توجه به کهلوت سن می توان او را به راحتی شکست داد.

روز مسابقه فرا رسید و استاد وویی در مقابل چشمان حیرت زده تمام مدم و شاگردان مدرسه و با دستان خالیشاگرد گستاخ را ادب کرد.

وقتی مبارزه به نفع استاد وویی تمام شد . یکی از شاگردان از استاد پرسید:چرا با شمشیر با او مبارزه نکردید ومبارزه تن به تن و با دستان خالی را پیشنهاد دادید.

استاد وویی گفت:"هرگاه خواستید با کسی و با اسلحه واحدی مبارزه کنید،اسلحه ای انتخاب کنید که فرد مقابل شما باآن ناآشنا باشد. در این صورت شانس هر دوی شما برای پیروزی مساوی خواهد بود وشما فقط با کمیهشیاری شانس بیشتری خواهید داشت."

حاظر بود به تمام مقدسات قسم بخورد که دیگر تمام درس ها را برای شب امتحان نخواهد

گذاشت. تمام شب مقابل شمع نشست و از فرشته امتحان خواست تا به کمک او آید و فقط

این بار به او کمک کند تا از امتحان فردا سر بلند و موفق بیرون بیاید.

فرشته امتحان سر انجام طاقت نیاورد و خود را ظاهر ساخت و از پسرک که اکنون بزرگ شده

بود وبای امتحان دکترا آماده می شد پرسید:"آیا حاظری که روی کاغذ با خط خودت بنویسی که

دیگر درس ها رابرای شب امتحان تلنبار نخواهی کرد و از همان ابتدای ترم درس ها را به طور

مرتب خوهی خواند!؟"

پسر مظلومانه گفت:"حاضرم ده بار بنویسم . فقط همین یک شب!"

فرشته امتحان در داخل کیف خود به دنبال کلاسور بزرگی گشت. روی کلاسور نوشته شده

بود:"قسم نامه پسرک شیطان!"

کلاسور راروی میز گذاشت. کاغذ سفیدی از کیف خود رد آورد و از پسرک خواست تا بنویسد که

دیگر همه درس ها را برای شب امتحان نخواهد گذاشت.

پسرک با خط خوش روی کاغ این مطلب را نوشت و مودبانه آن را به فرشته امتحان داد.

فرشته امتحان نیز قسم نامه را گرفت و روی آن نوشت:قسم نامه شماره 999 و آن را داخل

قسم نامه های قبلی پسرک داخل کلاسور گذاشت. سپس بی آن که 998 قسم قبلی پسرک

را به رخ او بکشد بای نهصد و نودونهمین بار سوالات امتحان فردا را برای پسرک خواند.

روزی پادشاهی اعلام کرد به کسی که بهترین نقاشی صلح را بکشد، جایزه بزرگی خواهد داد.

هنرمندان زیادی نقاشی هایشان را برای پادشاه فرستادند.

پادشاه به تمامی نقاشی ها نگاه کرد ولی فقط به دو تا از نقاشی ها علاقه مند شد.

در نقاشی اول،دریاچه ای آرام با کوه های صاف و بلند بود.

همه گفتند: این بهترین نقاشی صلح است.

در نقاشی دوم هم کوه بود ولی کوهی ناهموار و خشن ،در بالای کوه هم آسمانی خشمگین رعد و برق می زدوباران

تندی می بارید و در پایین کوه آبشاری با آبی خروشان کشیده شده بود.

وقتی پادشاه از نزدیک به نقاشی نگاه کرد،که پشت آبشار روی سنگ ترک برداشته،بوته ای روییده و روی بوته هم پرنده

ای لانه ساخته و روی تخم هایش آرام نشسته است.

پادشاه نقاشی دوم را انتخاب کرد.

همه اعتراض کردند ولی پادشاه گفت:

صلح در جایی که مشکل و سختی ای نیست، معنی ندارد.

صلح واقعی وقتی است که قلب شما با وجود همه مشکلات آام و مطمئن است. این معنی واقعی صلح است.

مردجوانی که مربی شنا بود و دارنده چند نشان المپیک بود،به باور های دینیچندان پابند نبود. مرد جوان به استخر سر پوشیده آموزشگاهش رفت،چراغ خاموش بود ولی ماه روشن بودو همین برای شنا کردن کافی بود.

مرد جوان به بالاترین نقطه تخته شنا رفت و دستانش را باز کرد تا درون استخر شیرجه بزند!ناگهان سایه بدنش را روی دیوار مشاهده کرد!احساس عجیبی تمام وجودش را فرا گرفت!

از پله ها پایین آمد و به سمت کلید برق رفت و چراغ را روشن کردآب استخر برای تعمیر خالی شده بود